Nachtelijke wandel

Vemo

Rustig met zijn handen achter zijn rug, wandeld hij door de verlate straten. Iedereen sliep, morgen zal het hier het drukste van jewelste zijn met de markt. Hier en daar stonden al lege marktkramen, gereserveerd voor morgen. In het maanlicht glimlacht hij. Zijn witte tanden glimmen dierlijk in het maanlicht op. Zijn zwarte haar wiegt rustig heen en weer op het ritme van de zachte avondwind. Holle voetstappen galmen zachtjes tegen de stenenhuizen, weggevoert door de wind. Even wordt het zicht ontnomen door wolken die het licht van de maan dimmen. Net op het moment als de jonge heer op wil kijken, komt de maan weer tevoorschijn, maar een tweede keer blijft de maan verborgen achter de grijze wolken. 'Regen' mompelt hij verbaasd, zijn stap versnellend. Het duurt daarom dan ook niet lang, dat de simpele kasteeltorens oprijzen. Ja, in vergelijking met de huizen en het onderwijs is het kasteel erg ouderswets, maar wel heel erg effecties tegen aanvallen. Net wanneer hij onder de kasteelpoort doorloopt, beginnen de eerste druppels te vallen en nog voordat hij over de drempel van zijn groot uitgevallen huis stapt, is hij doorweekt van de plotselinge stort regen. Direct komen er mensen naar hem toegesneld om zijn natte mantel aan te nemen, maar alle hulp slaat hij af. Hij mag dan door stom toeval heerser zijn, dat wil niet zeggen dat hij niet zonder die luxe kan. Het bestuur had hem onderdruk bevolen in het kasteel te zetelen, anders had hij in een huis gewoont, net als de rest

Mai-Li

In wat een paar seconden leek waren de lichtgrijze wolken omgetoverd in dreigende, donkergrijze wolken en opengebarsten. De regen viel met dikke druppels naar beneden en Mai-Li gooide de capuchon van haar langere, donkere mantel over haar hoofd. Ze liep met grote passen zo snel mogelijk naar het dichtsbijzijnde balkon waar ze onder kon schuilen. En toen ze daar aankwam, haar capuchon afdeed en haar haren achter haar oor deed, zag ze de koning maar een meter van haar vandaan staan. Direct boog ze met haar ene hand als een vuist in haar andere. Haar haar plakte door de buiging aan haar voorhoofd en voor haar ogen, en ze probeerde het zo snel mogelijk weer glad te strijken. De koning had zich op het marktplein vertoond, iets wat niet dagelijks gebeurde. Ze stond te popelen om iets tegen hem te zeggen, iets waardoor hij onder de indruk zou staan en haar weer herinnerde als hij hier nog een keer zou komen.
Ze had status altijd al bijzonder iets gevonden. De koningen maakten vaak misbruik van hun macht, dus ze was met een afkeurend beeld van status opgegroeid. Maar toen ze verder had gegeken had ze gezien dat status hetgeen was waar ze voor leefde. Het zou haar een eer zijn als de koning haar nog eens zou herinneren.
Maar ze had geen idee wat ze zou moeten zeggen.

Vemp

Rustig loopt hij nog met een klame mantel door de duistere straten. Hij deed die iedere avond, wetend dat het duister altijd alles in een ander licht wordt gezet. Zijn armen hangen slap om zijn lichaam en zijn stappen galem door de lege straten. Hij laat zijn ogen over de donkere wanden glijden, terwijl de druppels over zijn zwarte haren glijden. Regen vind hij nooit vervelend, het spoeld alles schoon van leugens en spijt. Vooral dat laaste is voor hem belangrijk. Zo vaak heeft hij spijt dat hij in de schoot van zijn moeder is geworpen, wat hem tot deze rang had gemaakt. Nog steeds was hij aan het disscuseren met het parlement dat er eerlijke verkiezingen moeten komen, zodat mensen deze rang krijgen omdat ze hem verdienen, en niet erfelijk bepaald. Verbaasd staat hij stil. Een andere kleur zwart steekt af tegen het andere zwart van de wanden van de huizen. Argwanent brengt hij zijn mantel naar achter, waar een zwaard schuigaat. 'Kom tevoorschijn' beveelt hij met kille toon.